In de liefdevolle acceptatie ligt een onmetelijke kracht verborgen, levenskracht

Eind 2023 trof het mij, borstkanker. Omdat mijn moeder en grootmoeder het ook hadden, hield ik er onbewust rekening mee dat het mij ook kon treffen. Je weet van te voren niet hoe je gaat reageren, hoe je het ziekteproces en de behandelingen zult beleven en wat je wel of niet wilt, of doet. Kanker trok me in een wereld die ik niet van binnen kende.

Mijn behoefte was groot om het proces stap voor stap te ondergaan. Niet vooruitlopen op zaken die nog niet speelden. Dat liep niet altijd in de pas met reacties van mensen om mij heen, die me wezen op de ernst van kanker of me juist wilden opbeuren door te attenderen op het hoge percentage -85 procent- van mensen die van borstkanker herstellen. Maar zou voor mij de 85 procent van herstelden gaan gelden of de 15 procent van mensen die het niet halen? Wat heb ik aan getallen en statistieken als het mijzelf betreft. Ik moest strijden tegen kanker, was het advies. Maar hoe strijd je tegen kanker? Wat was mijn invloed op de behandeling? Ik besloot dat het woord ‘strijd’ in deze situatie niet bij me paste.

Een goede bekende, ervaringsdeskundige, adviseerde me te vertrouwen op de medische wetenschap. Er is al zoveel bekend, wereldwijd. Dat vond ik een waardevol advies. Ik wilde het laten komen zoals het komt en vertrouwen op de artsen en verpleegkundigen die mijn pad kruisten. Ik wilde zo min mogelijk energie te stoppen in dingen waar ik geen invloed op had, maar vertrouwen hebben in de behandeling en de zorgverleners. Dat gaf me het gevoel constructief bij te dragen aan de behandeling.

De borstsparende operatie viel enorm mee. Ik voelde me aan het eind van de dag zowel opgelucht als optimistisch. De chirurg liet weten dat de operatie geslaagd was, dat de poortwachterklier in de oksel schoon was en dat hij goede hoop had alles weggehaald te hebben. Vier dagen later was de borstwond ontstoken. Een flinke tegenvaller, die me tien dagen in het ziekenhuis hield.

Waar haal je de kracht vandaan, hoe ga je om met teleurstelling en tegenslag? Mij hielp het om te schrijven. Mijn emoties vonden een uitweg in korte impressies van hoe ik de ziekte, de opname en de behandeling beleefde. Het hielp dat ik veel lieve mensen om me heen had, die me steunden met bezoek, berichtjes, kaartjes en lekkere hapjes. De Stilteruimte in de Laan hielp mij ook. Ik ging er graag heen, omdat de stilte mijn zorgen tot zwijgen bracht. De tijd verstilde er en mijn ziel kon op adem komen.

Nee, het zat niet allemaal mee. Eenmaal thuis, moest ik mijn eigen lijf weer ‘terugvinden’. De vermoeidheid en de verwerking dienden zich aan en ik moest terug in ‘mijn hol’, om rust te vinden en nieuwe kracht. De wondbehandeling vertraagde de inzet van radiotherapie en momenten van kracht en zwakte wisselden elkaar af.

Het is bijna een jaar geleden nu. De aangedane borst heeft littekens en oedeem (vochtophoping) ligt op de loer. Maar toch mag ook deze borst er zijn. Ik slik preventief hormoontabletten, die hun bijwerkingen hebben. Maar het is allemaal te doen. Mijn impressies, als tastbaar bewijs van een bewogen periode, verwerkte ik in een boekje dat eindigt met het thema ‘levenskracht’:

Het is het vermogen om liefdevol te omarmen wat je toevalt, wat je krijgt toebedeeld. Niet alleen de vreugde, het geluk of de liefde. Nee, juist het verlies in de vorm van pijn, verdriet, moeite, tegenslag of gemis. Verlies creëert leegte, zo’n hol gevoel van binnen, waarin je gemakkelijk wegkwijnt, meegaat in zelfbeklag of wat je ontwijkt met voortdurende afleiding. Vluchten of vechten helpt niet. Omarmen van het verlies wel. Het is deel van jou. In de liefdevolle acceptatie ligt een onmetelijke kracht verborgen. Levenskracht.

Dit is waar ik nu sta. Mijn vooruitzichten zijn gunstig maar garanties heb je nooit. Het geeft niet. Ik heb een grote kracht mogen ervaren. Dat is voor nu voldoende.

Rita Heinen